عشق

سنگم

آرام آرام می‌نویسم و خود را می‌تراشم

تا به شکل مجسمه‌ای در آیم

که تو بودایش کرده‌ای.

از دهان من اگر حرفی نیست

کوتاهی از من است

نمی‌دانم چگونه از تو سخن بگویم

با دهانی از سنگ.

آنکس که عشق را می شناسد

زندانبانی است

که قفس را خود آماده می کند

بر فرازی از جست وجوی لذت و خواستن

و دیوانه ای که بیهده می خندد

دنیا را زیباتر می بیند....