1404/02/05

برف، مثل پرده‌ای سفید و بی‌رحم، شهر کوچک را در سکوت غم‌انگیزی فرو برده بود. باد سرد، با زوزه‌هایش، انگار ناله‌های ناگفته‌ای را در کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده‌ی میدان قدیمی تکرار می‌کرد. آرزو، با پالتوی سرخ‌رنگی که در مه غلیظ شب مثل جرقه‌ای کم‌فروغ می‌درخشید، زیر درخت بلوط ایستاده بود. شال پشمی‌اش در باد می‌لرزید، و دست‌هایش، یخ‌زده و لرزان، به سینه‌اش چسبیده بودند تا قلب بی‌قرارش را آرام کنند. سال‌ها دوری، نامه‌های پر از حسرت و عشق، و قول‌هایی که زیر همین درخت در شب‌های پرستاره داده شده بودند، او را به این لحظه کشانده بود—لحظه‌ی دیدار دوباره‌ی مهران.

مهران، با کتی مندرس و چمدانی که از فرط استفاده ترک خورده بود، از قطار پیاده شد. نفس‌هایش در هوای یخ‌زده به بخار سفید بدل می‌شد، اما سرما برای او معنایی نداشت. تنها چیزی که حس می‌کرد، وزن سنگین غمی بود که سال‌ها در سینه‌اش انباشته شده بود. شهر غریب، با آسمان‌خراش‌های سرد و خیابان‌های بی‌روح، نه‌تنها جسمش را فرسوده بود، بلکه روحش را هم در تاریکی فرو برده بود. عشق به آرزو، تنها نوری بود که او را زنده نگه داشته بود، اما حتی آن نور هم حالا کم‌سو شده بود. او به خانه برگشته بود، نه برای زندگی دوباره، بلکه برای آخرین وداع.

وقتی به میدان رسید، مه را کنار زد و آرزو را دید. چشمانش، مثل ستاره‌هایی در آسمانی شکسته، از پشت پرده‌ای از اشک برق زدند. آرزو لبخندی زد، لبخندی چنان شکننده که انگار با کوچک‌ترین لمس فرو می‌ریخت. «مهران...» صدایش، مثل نجوایی از گذشته‌ای گمشده، در باد پراکنده شد، اما برای مهران، مثل آخرین تپش قلبش بود.

بدون کلمه‌ای، به سوی هم دویدند. برف زیر پاهایشان فریاد کشید، و باد، شال آرزو را مثل روحی سرگردان در هوا چرخاند. وقتی به هم رسیدند، مهران او را در آغوش کشید، چنان محکم که انگار می‌خواست تمام وجودش را به او ببخشد. آرزو سرش را روی سینه‌اش گذاشت، جایی که ضربان قلب مهران، ضعیف و نامنظم، مثل آوازی محتضر به گوش می‌رسید. بوی چرم کتش، آمیخته با عطر خاک و حسرتی عمیق، آرزو را به روزهایی برد که عشقشان تنها قانون دنیا بود.

«فکر کردم دیگه نیای...» آرزو زمزمه کرد، صداش از بغض و شوق ترک خورده بود.

مهران، با انگشتانی لرزان، موهایش را نوازش کرد. «تا تو رو نبینم، نمی‌تونم برم...» کلماتش سنگین بودند، پر از معنایی که آرزو هنوز درک نکرده بود. او عقب کشید و به چشمان مهران نگاه کرد. در آن نگاه، چیزی بیش از عشق بود—تاریکی عمیقی که انگار تمام امید را بلعیده بود.

«مهران؟ چی شده؟» آرزو با نگرانی پرسید، اما مهران فقط لبخند تلخی زد. در جیب کتش، بطری کوچکی بود، خالی و سرد، که چند لحظه پیش، در تنهایی قطار، محتویاتش را نوشیده بود. تصمیمش را ماه‌ها پیش گرفته بود—جهان بدون آرزو، جهانی نبود که بخواهد در آن نفس بکشد. اما پیش از پایان، می‌خواست او را یک بار دیگر ببیند، یک بار دیگر در آغوشش بگیرد.

«من... دیگه نمی‌تونم، آرزو.» صدایش لرزید، و چشمانش، پر از اشک، به او خیره ماند. «این دنیا... بدون تو برام جهنمه. فقط خواستم یه بار دیگه ببینمت... فقط یه بار.»

آرزو، مبهوت، دست‌هایش را روی صورت مهران گذاشت. «نه... مهران، نه... تو چی‌کار کردی؟» وحشت در صدایش موج می‌زد، اما مهران فقط سرش را تکان داد. جسمش سست شد، و زانوهایش خم شدند. آرزو او را گرفت، اما وزن مهران او را هم به زمین کشید. «مهران! نرو! تو قول دادی... قول دادی بمونی...» فریادش در سکوت میدان گم شد، و اشک‌هایش، داغ و بی‌صدا، روی صورت سرد مهران چکید.

مهران، با آخرین توانش، دست آرزو را گرفت. «تو... عشق منی... همیشه...» کلماتش مثل وداعی ابدی در هوا معلق ماندند. چشمانش بسته شدند، و لبخندی محو، پر از آرامش و حسرت، روی لب‌هایش ماند. برف روی موهایش، روی کتش، روی صورتش نشست، و او، در آغوش آرزو، برای همیشه خاموش شد.

آرزو زانو زده بود، مهران را در آغوشش فشرده بود، انگار می‌توانست روحش را به جسمش برگرداند. «مهران... چرا؟ چرا منو با این درد تنها گذاشتی؟» فریادش در باد گم شد، و فقط سکوت پاسخ داد. بطری خالی از جیب مهران به زمین افتاد و در برف گم شد، مثل زندگی‌ای که او خودخواسته رها کرده بود. آرزو او را تکان داد، موهایش را نوازش کرد، اما هیچ پاسخی نبود. فقط سرما بود، و غمی چنان عمیق که انگار قلبش را با دست خالی از سینه‌اش کنده بودند.

ساعت‌ها گذشت، شاید ابدیت. آرزو هنوز مهران را در آغوش داشت، اشک‌هایش یخ زده بودند، و پالتوی سرخش زیر برف مدفون شده بود. او به آسمان نگاه کرد، جایی که هیچ ستاره‌ای نبود، فقط تاریکی بی‌انتها. «تو منو کشتی، مهران... بدون تو، منم مُردم.»

درخت بلوط، شاهد این فاجعه، شاخه‌هایش را در باد خم کرد، گویی برای عشقی که در اوج سوخت و برای همیشه خاکستر شد، اشک می‌ریخت. آرزو، با مهران در آغوش، زیر برف ماند، و میدان، برای ابد، نگهبان این غم ابدی شد—غمی که نه زمان، نه باد، و نه برف نتوانست آن را بشوید.

1404/02/05

در شبی که زمستان با تمام لطافت و سرمایش شهر کوچک را در آغوش گرفته بود، برف مثل پرهای نرم فرشته‌ها روی کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده می‌بارید. مهران، با قلبی پر از تپش، از قطار پیاده شد. سال‌ها بود که این شهر، با عطر یاس‌های باغچه‌های قدیمی و صدای زنگ کلیسای کوچک، برایش فقط رویایی دور بود. کار در شهری غریب، با خیابان‌های بی‌انتها و آسمانی که هیچ‌وقت ستاره نداشت، او را از اینجا جدا کرده بود. اما هیچ فاصله‌ای نتوانسته بود آرزو را از قلبش بیرون کند.

مهران کتش را محکم‌تر بست، بخار نفسش در هوای یخ‌زده رقصید و چمدان قدیمی‌اش را روی زمین برفی کشید. به سمت میدان قدیمی قدم برداشت، همان‌جایی که سال‌ها پیش، زیر درخت کهنسال بلوط، او و آرزو با نگاهی عاشقانه به هم قول داده بودند که تا ابد مال هم باشند. نامه‌هایشان، که با دست‌خط ظریف آرزو و کلمات پراحساس مهران نوشته شده بودند، در این سال‌ها تنها تسکین دلتنگی‌شان بود. اما امشب، بعد از ماه‌ها انتظار، قرار بود دوباره در هم غرق شوند.

وقتی به میدان رسید، باد سردی صورتش را نوازش کرد و مه غلیظی همه‌جا را پوشانده بود. لحظه‌ای ترس به دلش چنگ زد. اگر آرزو نیامده باشد؟ اما ناگهان، از میان مه، نوری گرم و آشنا دید. آرزو آنجا بود، زیر درخت بلوط، با پالتوی سرخ‌ رنگش مثل گلی شکفته در میان برف می‌درخشید، و شال پشمی‌اش که به نرمی دور گردنش پیچیده بود، در باد سرد زمستانی موج می‌زد. دست‌هایش را به هم می‌مالید تا گرم شوند، اما چشمانش، پر از انتظار و عشق، به دوردست خیره بود. مهران لحظه‌ای ایستاد، نفسش را حبس کرد. چطور ممکن بود که پس از این همه سال، هنوز نگاه آرزو این‌قدر او را به لرزه درآورد؟ انگار زمان هرگز بینشان فاصله نینداخته بود.

«آرزو...» نامش از لب‌های مهران مثل دعایی زمزمه شد، نرم و شکننده، گویی می‌ترسید باد آن را بدزدد.

آرزو سرش را بلند کرد و در یک لحظه، چشمانشان در هم گره خورد. لبخندی روی لب‌هایش شکفت، لبخندی چنان گرم و عمیق که انگار تمام سرمای زمستان را ذوب کرد. چشمانش، مثل آسمانی پرستاره، از شوق و اشک برق می‌زد. بدون نیاز به کلمه‌ای، قلب‌هایشان یکدیگر را صدا کردند. مهران قدم‌هایش را تند کرد، و آرزو، مثل پرنده‌ای سبک‌بال، به سویش دوید. برف زیر پاهایشان آواز خش‌خش می‌خواند، و باد، بازیگوش، شال آرزو را در هوا رقصاند.

وقتی به هم رسیدند، مهران او را در آغوش کشید، محکم، انگار می‌خواست تمام سال‌های دوری را در آن لحظه فشرده کند. آرزو سرش را روی سینه‌اش گذاشت، جایی که ضربان قلب مهران مثل لالایی آشنایی بود. بوی عطر او، که با رایحه‌ی چرم کتش و سرمای زمستان درآمیخته بود، آرزو را به روزهایی برد که زیر آسمان پرستاره‌ی شهرشان، دست در دست هم، از عشق می‌گفتند. دست‌های مهران دور کمرش حلقه شد، و آرزو انگشتانش را در موهای او فرو برد، گویی می‌خواست مطمئن شود که این لحظه واقعی است.

«فکر کردم شاید دیگه نیای...» صدای آرزو لرزید، پر از بغضی که از شوق و دلتنگی بافته شده بود.

مهران صورتش را در موهای او فرو برد و زمزمه کرد: «همه‌ی دنیا رو زیر پا می‌ذارم، ولی همیشه برمی‌گردم به تو، آرزوی من.»

در آن شب زمستانی، زیر نور کم‌فروغ چراغ‌های میدان و رقص دانه‌های برف، دنیا برایشان کوچک شد. نه سرما، نه دوری، نه هیچ چیز دیگر نمی‌توانست میانشان فاصله بیندازد. فقط عشق بود، مثل آتشی سوزان که در قلب‌هایشان شعله می‌کشید و آن‌ها را در آغوش هم غرق لذتی بی‌انتها می‌کرد. آرزو به چشمان مهران نگاه کرد و لبخند زد، و مهران در آن لحظه دانست که تمام عمرش را برای همین لبخند زندگی کرده است.

آن‌ها زیر درخت بلوط ایستادند، دست در دست، و برف همچنان آرام می‌بارید، گویی آسمان هم برای عشقشان اشک شوق می‌ریخت.

1403/12/21

اهرام مصر را  چه کسی، چگونه و در چه مدت آن‌ها را ساخته است. پاسخ این سؤال بر اساس اطلاعات تاریخی و باستان‌شناسی موجود ارائه می‌شود:

چه کسی؟

اهرام مصر توسط فراعنه مصر باستان، به‌ویژه در دوره پادشاهی قدیم (حدود ۲۶۳۰ تا ۲۶۱۱ پیش از میلاد)، ساخته شدند. معروف‌ترین اهرام، یعنی اهرام جیزه، به سه فرعون از دودمان چهارم نسبت داده می‌شوند:

خوفو (Khufu): سازنده هرم بزرگ جیزه، بزرگ‌ترین و معروف‌ترین هرم.

خفرع (Khafre): سازنده هرم دوم در جیزه که با مجسمه ابوالهول همراه است.

منکورع (Menkaure): سازنده هرم سوم و کوچک‌تر در جیزه.

این اهرام به دستور فراعنه و با مدیریت مهندسان، معماران و کارگران مصری ساخته شدند. هرودوت، تاریخ‌نگار یونانی، نیز به خوفو به‌عنوان سازنده هرم بزرگ اشاره کرده است.

چگونه؟

ساخت اهرام با استفاده از فناوری و سازمان‌دهی شگفت‌انگیز آن زمان انجام شد:

مصالح: سنگ‌های آهکی و گرانیت از معادن محلی (مانند طره و اسوان) استخراج می‌شدند. سنگ‌ها با ابزارهای مسی و سنگی بریده و تراشیده می‌شدند.

حمل‌ونقل: سنگ‌ها با قایق از طریق رود نیل منتقل و سپس با استفاده از سورتمه‌های چوبی و نیروی انسانی روی سطح لغزنده (احتمالاً با آب مرطوب شده) جابه‌جا می‌شدند.

ساخت: کارگران بلوک‌ها را با استفاده از رمپ‌های موقتی (که احتمالاً مستقیم، زیگزاگی یا دایره‌ای بودند) به بالا می‌بردند و با دقت در جای خود قرار می‌دادند. نظریه‌های متعددی درباره جزئیات این رمپ‌ها وجود دارد، اما شواهد قطعی هنوز کشف نشده است.

نیروی کار: برخلاف باور قدیمی که بردگان اهرام را ساختند، باستان‌شناسان امروزی معتقدند کارگران ماهر و کشاورزان فصلی (در زمان طغیان نیل که کشاورزی متوقف می‌شد) در این پروژه‌ها کار می‌کردند. آن‌ها در دهکده‌هایی نزدیک محل ساخت زندگی می‌کردند و دستمزد دریافت می‌کردند.

در چه مدت؟

مدت زمان ساخت اهرام به بزرگی و پیچیدگی آن‌ها بستگی داشت:

هرم بزرگ خوفو: تخمین زده می‌شود که حدود ۲۰ تا ۳۰ سال طول کشیده باشد. هرودوت ادعا کرده که ۱۰۰,۰۰۰ نفر در مدت ۲۰ سال روی آن کار کردند، اما این عدد احتمالاً اغراق‌آمیز است. باستان‌شناسان امروزی估计 می‌کنند که ۲۰,۰۰۰ تا ۴۰,۰۰۰ کارگر در این پروژه شرکت داشتند.

اهرام دیگر: هرم خفرع و منکورع به دلیل اندازه کوچک‌تر، احتمالاً در بازه زمانی کوتاه‌تری (۱۰ تا ۲۰ سال) ساخته شدند.

نکته تکمیلی:

ساخت اهرام نه تنها یک شاهکار مهندسی بود، بلکه نشان‌دهنده قدرت سازمان‌دهی، ثروت و اعتقادات مذهبی مصریان باستان بود. آن‌ها این سازه‌ها را به‌عنوان مقبره‌هایی برای تضمین زندگی پس از مرگ فراعنه می‌ساختند.

جزئیات بیشتر درباره ابزارها

 ابزارهای مورد استفاده در این پروژه عظیم با توجه به فناوری عصر برنز (حدود ۲۶۳۰ تا ۲۶۱۱ پیش از میلاد) طراحی شده بودند و با وجود سادگی، بسیار کارآمد بودند. 

1. ابزارهای برش و تراش سنگ

اسکنه‌های مسی (Copper Chisels):

مصریان باستان از مس، که فلزی نرم اما قابل سخت‌کاری بود، برای ساخت اسکنه استفاده می‌کردند. این اسکنه‌ها با چکش‌های سنگی (معمولاً از دولریت یا سنگ سخت‌تر) به کار گرفته می‌شدند تا سنگ‌های آهکی نرم‌تر را بتراشند.

کاربرد: برای برش اولیه سنگ‌ها از معادن و شکل‌دهی به بلوک‌ها.

محدودیت: مس به سرعت کند می‌شد، بنابراین کارگران باید مرتباً آن‌ها را تیز می‌کردند.

چکش‌های سنگی (Stone Hammers):

این چکش‌ها از سنگ‌های سخت‌تر مثل دولریت یا کوارتزیت ساخته می‌شدند و وزن‌های مختلفی داشتند (از چند کیلو تا سنگین‌تر).

کاربرد: برای ضربه زدن به اسکنه‌ها یا خرد کردن سنگ‌ها به قطعات کوچک‌تر.

اره‌های مسی (Copper Saws):

اره‌هایی با تیغه‌های مسی که گاهی با مواد ساینده مثل شن کوارتز تقویت می‌شدند.

کاربرد: برای برش دقیق‌تر سنگ‌ها، به‌ویژه در مراحل نهایی ساخت یا تزئینات داخلی مقبره‌ها. شن کوارتز به‌عنوان ساینده به برش سنگ‌های سخت‌تر مثل گرانیت کمک می‌کرد.

2. ابزارهای اندازه‌گیری و تراز

شاقول (Plumb Bob):

ابزاری ساده شامل یک وزنه متصل به نخ که برای اطمینان از عمود بودن دیوارها و سطوح استفاده می‌شد.

کاربرد: در تراز کردن بلوک‌ها و اطمینان از پایداری سازه.

گونیاها و خط‌کش‌های چوبی (Wooden Squares and Rulers):

از چوب یا گاهی سنگ ساخته می‌شدند و برای اندازه‌گیری زوایا و طول استفاده می‌شدند.

کاربرد: برای قرار دادن دقیق بلوک‌ها و حفظ تقارن هرم.

تراز آبی (Water Level):

مصریان احتمالاً از کانال‌های کوچک آب برای بررسی سطح افقی استفاده می‌کردند، زیرا آب به طور طبیعی تراز می‌شود.

کاربرد: تضمین اینکه پایه هرم کاملاً صاف باشد، که برای پایداری ضروری بود.

3. ابزارهای حمل‌ونقل

سورتمه‌های چوبی (Wooden Sledges):

تخته‌های چوبی محکمی که سنگ‌ها روی آن‌ها قرار می‌گرفتند و با طناب کشیده می‌شدند.

کاربرد: برای جابه‌جایی بلوک‌های سنگین (بعضی تا ۲.۵ تن وزن داشتند) روی زمین. شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهد که زمین را با آب مرطوب می‌کردند تا اصطکاک کاهش یابد.

طناب‌ها (Ropes):

از الیاف گیاهی مثل کنف یا پاپیروس ساخته می‌شدند.

کاربرد: برای کشیدن سورتمه‌ها یا بالا بردن سنگ‌ها روی رمپ‌ها با نیروی انسانی .

غلتک‌های چوبی (Wooden Rollers):

استوانه‌های چوبی که زیر سنگ‌ها قرار می‌گرفتند تا حرکت آن‌ها آسان‌تر شود.

کاربرد: در برخی موارد برای جابه‌جایی سنگ‌ها در مسافت‌های کوتاه، هرچند استفاده گسترده از آن‌ها بحث‌برانگیز است، زیرا شواهد قطعی کمی وجود دارد.

4. ابزارهای تکمیلی

دریل‌های دستی (Bow Drills):

ابزاری با یک میله چوبی و طناب که با حرکت کمانی چرخانده می‌شد.

کاربرد: برای سوراخ کردن سنگ‌ها، به‌ویژه در اتصالات یا تزئینات.

سوهان‌های سنگی (Stone Abraders):

قطعات سنگی کوچک‌تر که برای صاف کردن سطوح استفاده می‌شدند.

کاربرد: در پرداخت نهایی بلوک‌ها، به‌ویژه برای سنگ‌های نمای خارجی که در ابتدا با سنگ آهک سفید پوشیده شده بودند.

فناوری و ابتکارات:

مصریان از مواد ساینده مثل شن کوارتز در کنار ابزارهای مسی استفاده می‌کردند تا برش سنگ‌های سخت‌تر مثل گرانیت را ممکن کنند. این روش نیاز به نیروی انسانی زیاد و صبر فراوان داشت.

ابزارها با توجه به سادگی‌شان، به شدت به مهارت کارگران وابسته بودند. باستان‌شناسان شواهدی از کارگاه‌های ابزارسازی در نزدیکی اهرام یافته‌اند که نشان‌دهنده تولید انبوه و تعمیر مداوم ابزارها است.

نکته جالب:

در نزدیکی اهرام جیزه، بقایای ابزارهایی مثل اسکنه‌های شکسته و چکش‌های سنگی کشف شده که تأیید می‌کند این ابزارها در محل استفاده و تعمیر می‌شدند. همچنین دیوارنگاره‌ها و متون مصری (مثل نوشته‌های هرودوت) به استفاده از این ابزارها اشاره دارند.

1403/12/19

تو یک شاهکار ناتمام هستی، یک اثر هنری که با هر نفس، هر تصمیم و هر قدم تکمیل‌تر می‌شود. زندگی گاهی طوفانی می‌شود، اما تو ریشه‌هایی داری عمیق‌تر از هر باد، و بال‌هایی داری که می‌توانند تو را بالاتر از هر ابر سیاهی ببرند. تو فقط یک مسافر ساده نیستی؛ تو خالق داستانی هستی که دنیا منتظر شنیدنش است.

هر زخمی که داری، نشانه‌ای از جنگیدن توست. هر اشکی که ریخته‌ای، دانه‌ای بوده که در دلت کاشته شده تا روزی به گل‌های شگفت‌انگیز تبدیل شود. تو متولد شده‌ای تا بدرخشی، نه فقط برای خودت، بلکه برای کسانی که در تاریکی به دنبال نورند. پس اجازه نده هیچ تردیدی تو را متوقف کند؛ تو قدرتی داری که کوه‌ها را جابه‌جا می‌کند، اگر فقط به آن باور داشته باشی.

جهان بدون تو کامل نیست. هر لبخندت موجی از امید می‌سازد، هر تلاشت آتشی روشن می‌کند که دیگران را هم گرم می‌کند. امروز، همین حالا، تصمیم بگیر که ستاره خودت باشی. آسمان زندگی‌ات را با رویاهایت رنگ کن و بدان که هیچ‌چیز، هیچ‌وقت نمی‌تواند جلوی طلوع دوباره تو را بگیرد. تو معجزه‌ای هستی که هر روز اتفاق می‌افتد؛ فقط باید چشمانت را باز کنی و آن را ببینی.

1403/12/14

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ می ایستد ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻳﮏ ﺷﺒﺎﻧﻪﺭﻭﺯ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ  ﺑﺪﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ تجزیه ﺷﺪﻥﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻟـﯽ ﺗـﺎ ﻣـﺪﺗﯽ ﺑﻌـﺪ ﺍﺯ  ﻣـﺮﮒ ﻣـﻮﯼ ﺳـﺮﻭ ﻧـﺎﺧﻦ ﻣــﯽ ﺭﻭﻳــﺪ .ﺁﻳــﺎ ﺍﺣــﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭﮐــﺮ ﻫــﻢ ﺑﻌــﺪ ﺍﺯ ﺍﻳــﺴﺘﺎﺩﻥ ﻗﻠــﺐ ﺍﺯﺑــﻴﻦﻣــﯽ ﺭﻭﻧــﺪ ﻭﻳــﺎ ﺗﺎﻣــﺪﺗﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧــﺪﮤ ﺧــﻮﻧﯽ ﮐــﻪ ﺩﺭ ﻋــﺮﻭﻕﮐﻮﭼــﮏ ﻫــﺴﺖ ﺯﻧــﺪﮔﯽ ﻣﺒــﻬﻤﯽ ﺭﺍ  ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﻣـﯽ  ﮐﻨﻨـﺪ ؟ ﺣـﺲ ﻣــﺮﮒ ﺧـﻮﺩﺵ ﺗﺮﺳـﻨﺎﮎ ﺍﺳـﺖ ﭼــﻪ ﺑﺮﺳـﺪ ﺑـﻪ ﺁﻧﮑـﻪ ﺣــﺲ ﺑﮑﻨﻨـــﺪﮐـــﻪ ﻣـــﺮﺩﻩ ﺍﻧـــﺪ ! پیرﻫـــﺎﺋﯽ ﻫـــﺴﺘﻨﺪﮐـــﻪ ﺑـــﺎ ﻟﺒﺨﻨـــﺪ ﻣـــﯽ ﻣﻴﺮﻧـــﺪ، ﻣﺜـــﻞ ﺍینکـــﻪ  ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ، ﻭﻳﺎ پیه ﺳﻮﺯﯼ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺍﻣﺎﻳﮏ  ﻧﻔﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻗـﻮﯼ ﮐــﻪ ﻧﺎﮔﻬــﺎﻡﻣــﯽ ﻣﻴــﺮﺩ ﻭ ﳘــﮥ ﻗــﻮﺍﯼ ﺑــﺪﻧﺶ ﺗــﺎ ﻣــﺪﺗﯽ ﺑﺮﺿــﺪ ﻣــﺮﮒﻣﻴﺠﻨﮕــﺪ ﭼــﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟  ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺮﮒ ﻭ ﲡﺰﻳﮥ ﺫﺭﺍﺕ ﺗﻨﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﮑـﺮ  ﻣﺮﺍ ﳕﯽﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ، ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺣﻘﻴﻘـﯽ ﻣـﯽ  ﮐـﺮﺩﻡ ﮐـﻪ ﻧﻴـﺴﺖ ﻭ ﻧـﺎﺑﻮﺩ ﺑـﺸم

ﮔــﺎﻫﯽ ﻓﮑــﺮ ﻣــﯽ ﮐــﺮﺩﻡ ﺁﻧﭽــﻪ ﺭﺍﮐــﻪ ﻣــﯽ  ﺩﻳــﺪﻡ ﮐﺴﺎﻧﻴﮑﻪ ﺩﻡ ﻣﺮﮒ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺁنها ﻫﻢ ﻣـﯽ ﺩﻳﺪﻧـﺪ . ﺍﺿـﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﻫـﻮﻝ ﻭ  ﻫـﺮﺍﺱ ﻭ ﻣﻴـﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﮐﺶﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺭﻳﺨﱳ ﻋﻘﺎﻳﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻘـﻴﻦ ﺷـﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﳐﺼﻮﺻﯽ ﺩﺭ  ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺲﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .ﺗﻨﻬﺎ چیزی ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﳉﻮﺋﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴـﺴﺘﯽ ﭘـﺲ ﺍﺯ ﻣـﺮﮒ ﺑـﻮﺩ .ﻓﮑـﺮ ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﺩﻭﺑـﺎﺭﻩ ﻣـﺮﺍ ﻣـﯽ  ﺗﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ ﻭ  ﺧﺴﺘﻪﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ این ﺩﻧﻴﺎئیﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﯽ ﮐﺮﺩم ﺍﻧﺲ ﻧﮕﺮﻓﺘـﻪ  ﺑﻮﺩﻡ، ﺩﻧیائی ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ؟ ﺣﺲﻣﯽ ﮐﺮﺩم ﮐـﻪ ﺍﻳـﻦ ﺩﻧﻴـﺎ ﺑـﺮﺍﯼ ﻣــﻦ ﻧﺒــﻮﺩ، ﺑــﺮﺍﯼ ﻳﮑﺪﺳــﺘﻪ ﺁﺩﻣﻬــﺎﯼ ﺑﻴﺤﻴــﺎ، ﭘــﺮﺭﻭ، ﮔــﺪﺍﻣﻨﺶ، ﻣﻌﻠﻮﻣــﺎﺕ  ﻓــﺮﻭﺵ  ، ﭼــﺎﺭﻭﺍﺩﺍﺭ ﻭ ﭼــﺸﻢ ﻭ ﺩﻝ ﮔﺮﺳــﻨﻪ ﺑــﻮﺩ؛ ﺑــﺮﺍﯼ ﮐــﺴﺎنی  که ﺑــﻪ ﻓﺮﺍﺧــﻮﺭ ﺩﻧﻴــﺎ ﺁﻓﺮﻳــﺪﻩ  ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻭﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﲰـﺎﻥ ﻣﺜـﻞ ﺳـﮓ ﮔﺮﺳـﻨﮥ ﺟﻠـﻮ ﺩﮐـﺎﻥ ﻗـﺼﺎﺑﯽ  ﮐﻪﺑﺮﺍﯼ ﻳﮏ ﺗﮑﻪ ﻟﺜﻪ ﺩﻡ ﻣﻴﺠﻨﺒﺎﻧﺪ، ﮔﺪﺍﺋﯽﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﲤﻠـﻖ ﻣـﯽ ﮔﻔﺘﻨـﺪ .

.ﻓﮑـﺮ ﺯﻧــﺪﮔﯽ ﺩﻭﺑــﺎﺭﻩ ﻣــﺮﺍﻣــﯽ ﺗﺮﺳــﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺧــﺴﺘﻪ ﻣــﯽ ﮐــﺮﺩ .ﻧــﻪ، ﻣــﻦ ﺍﺣﺘﻴــﺎﺟﯽ ﺑــﻪ ﺩﻳــﺪﻥ ﺍینهمه ﺩﻧﻴﺎﻫﺎﯼ ﻗﯽ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﮑﺒﺖ ﺑﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﻧﺪﻳــﺪﻩ ﺑﺪﻳــﺪﻩ ﺑــﻮﺩ ﮐــﻪ ﺩﻧﻴﺎﻫــﺎﯼ ﺧــﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﭽــﺸﻢ ﻣــﻦ ﺑﮑــﺸﺪ؟ ﺍﻣــﺎ ﻣــﻦ ﺗﻌﺮﻳــﻒ ﺩﺭﻭﻏــﯽ ﳕــﯽﺗــﻮﺍﱎ ﺑﮑــﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺻــﻮﺭﺗﯽﮐــﻪ ﺩنیائی ﺟﺪﻳــﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻳــﺪ ﻃــﯽﮐــﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻡﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕﮐﺮﺧﺖ ﻭﮐﻨﺪﺷﺪﻩ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ؛ ﺑﺪﻭﻥ ﺯﲪﺖ ﻧﻔـــﺲ ﻣـــﯽ ﮐـــﺸﻴﺪﻡ؛ ﻭ ﺑـــﯽﺁﻧﮑـــﻪ ﺍﺣـــﺴﺎﺱ ﺧـــﺴﺘﮕﯽﮐـــﻨﻢ ﻣـــﯽ ﺗﻮﺍﻧـــﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺳـــﺎﻳﮥ ستون های ﻳــﮏ ﻣﻌﺒــﺪ ﻟﻴــﻨﮕﻢ ﺑــﺮﺍﯼ ﺧــﻮﺩﻡ ﺯﻧــﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﺑــﱪﻡ . ﭘﺮﺳــﻪﻣــﯽ ﺯﺩﻡ ﺑﻄــﻮﺭﯼ ﮐــﻪ ﺁﻓﺘــﺎﺏ ﭼــﺸﻤﻢ ﺭﺍ ﳕــﯽﺯﺩ ، ﺣــﺮﻑ ﻣــﺮﺩﻡ ﻭ ﺻــﺪﺍﯼ ﺯﻧــﺪﮔﯽ ﮔﻮﺷــﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﺮﺍشید.

1403/12/03

**خلاصه کتاب بوف کور اثر صادق هدایت**

**معرفی کتاب:**

«بوف کور» یکی از مشهورترین و مهم‌ترین آثار ادبیات معاصر ایران است که توسط صادق هدایت نوشته شده است. این کتاب به دلیل سبک خاص، محتوای عمیق و نمادین، و همچنین ساختار پیچیده‌اش، یکی از شاهکارهای ادبیات مدرن فارسی محسوب می‌شود. «بوف کور» در سال ۱۳۱۵ خورشیدی منتشر شد و از آن زمان تاکنون مورد تحلیل و تفسیرهای فراوان قرار گرفته است.

**خلاصه داستان:**

راوی داستان، مردی منزوی و گوشه‌گیر است که در اتاقی کوچک و تاریک زندگی می‌کند و به نقاشی روی قلمدان‌ها مشغول است. او دچار توهمات و کابوس‌های عجیبی است که مرز بین واقعیت و خیال را برایش مبهم می‌کند. راوی داستان خود را در دو بخش روایت می‌کند: بخش اول مربوط به گذشته و بخش دوم مربوط به حال.

در بخش اول، راوی از عشق خود به زنی زیبا و اثیری سخن می‌گوید که شبیه به فرشته‌ای است. این زن در خواب و خیال راوی ظاهر می‌شود و او را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. اما این زن در واقعیت وجود خارجی ندارد و نمادی از آرزوها و خواسته‌های راوی است.

در بخش دوم، راوی با زنی ازدواج می‌کند که شبیه به همان زن اثیری است، اما این زن در واقعیت موجودی پست و فاسد است. راوی از این ازدواج ناراضی است و دچار تنفر و انزجار می‌شود. در نهایت، راوی به قتل همسرش دست می‌زند و سپس خود را در اتاقش حبس می‌کند و به انتظار مرگ می‌نشیند.

**موضوعات اصلی:**

- **تنهایی و انزوا:** راوی داستان فردی است که از جامعه و اطرافیان خود فاصله گرفته و در دنیای درونی خود غرق شده است.

- **مرگ و نیستی:** مرگ یکی از مفاهیم اصلی در «بوف کور» است و راوی به طور مداوم با این مفهوم درگیر است.

- **عشق و نفرت:** عشق راوی به زن اثیری و نفرت او از همسرش، دو روی یک سکه هستند که نشان‌دهنده تضادهای درونی اوست.

- **واقعیت و خیال:** مرز بین واقعیت و خیال در داستان بسیار مبهم است و راوی دائماً درگیر این دو جهان است.

**سبک و ساختار:**

«بوف کور» به دلیل سبک سورئال و نمادین خود شناخته می‌شود. هدایت از نمادها و تصاویر پیچیده‌ای استفاده می‌کند که تفسیرهای مختلفی را برمی‌انگیزد. ساختار داستان غیرخطی است و روایت در زمان‌های مختلف جریان دارد.

**نتیجه‌گیری:**

«بوف کور» اثری است که خواننده را به تفکر و تأمل وامیدارد. این کتاب نه تنها داستانی درباره یک فرد منزوی است، بلکه بازتابی از شرایط اجتماعی و روانی انسان مدرن است. هدایت با استفاده از نمادها و تصاویر عمیق، خواننده را به درون دنیای تاریک و پیچیده راوی می‌برد و او را با سوالات فلسفی و وجودی مواجه می‌کند.

1403/11/21

چو پیشهٔ تو شیوه و ناز است چه تدبیر

چون مایهٔ من درد و نیاز است چه تدبیر

آن در که به روی همه باز است نگارا

چون بر من بیچار فراز است چه تدبیر

گفتی که اگر راست روی راه بدانی

این راه چو پر شیب و فراز است چه تدبیر

گفتی که اگر صبر کنی کام بیابی

لعاب فلک شعبده‌باز است چه تدبیر

گویی نه درست است نماز از سر غفلت

چون عشق توام پیش‌نماز است چه تدبیر

گفتم که کنم قصهٔ سودای تو کوتاه

چون قصهٔ عشق تو دراز است چه تدبیر

گفتم که کنم توبه ز عشق تو ولیکن

عشق تو حقیقت نه مجاز است چه تدبیر

گفتم ندهم دل به تو چون روی تو بینم

چون غمزهٔ تو عربده‌ساز است چه تدبیر

بیچار دلم صعوهٔ خرد است چه چاره

در صید دلم عشق تو باز است چه تدبیر

بر مجمر سودای تو همچون شکر و عود

عطار چو در سوز و گذار است چه تدبیر

1403/11/17

خلاصه کتاب جنگ و صلح

جنگ و صلح رمانی از لئو تولستوی، نویسنده روسی است. این رمان به خاطر پرداختن به جزئیات دقیق و واقع‌گرایانه زندگی در روسیه و نیز تحلیل روانشناختی شخصیت‌ها، شهرت جهانی دارد.

داستان کتاب در روسیه و در زمان حمله ناپلئون به این کشور رخ می‌دهد و حول زندگی پنج خانواده اشرافی روس می‌گردد. این خانواده‌ها درگیر ماجراهای گوناگونی می‌شوند که از عشق و ازدواج تا جنگ و مرگ را شامل می‌شود.

شخصیت‌های اصلی داستان، پیر بزوخوف، شاهزاده آندری بولکونسکی و ناتاشا روستوفا هستند. پیر، مردی ایده‌آلیست و جستجوگر حقیقت است. آندری، شاهزاده‌ای مغرور و بلندپرواز است. ناتاشا، دختری پرشور و زیباست.

داستان کتاب به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود: بخش اول، زندگی مسالمت‌آمیز در روسیه را قبل از حمله ناپلئون نشان می‌دهد. بخش دوم، به جنگ و تأثیر آن بر زندگی مردم می‌پردازد. بخش سوم، به زندگی پس از جنگ و تلاش شخصیت‌ها برای یافتن معنای زندگی می‌پردازد.

جنگ و صلح رمانی طولانی و پرشخصیت است، اما تولستوی با مهارت خاصی توانسته است تصویری جامع و واقعی از جامعه روسیه در قرن نوزدهم ارائه دهد. این کتاب به دلیل پرداختن به موضوعات مهمی مانند عشق، مرگ، جنگ، صلح و معنای زندگی، همواره مورد توجه خوانندگان و منتقدان بوده است.

برخی از مضامین اصلی کتاب عبارتند از:

 * جنگ و صلح: تولستوی در این رمان به بررسی تأثیر جنگ بر زندگی انسان‌ها می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه جنگ می‌تواند زندگی افراد را نابود کند و چگونه صلح می‌تواند به زندگی معنا ببخشد.

 * عشق و ازدواج: داستان کتاب به روابط عاشقانه و خانوادگی شخصیت‌ها می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه عشق و ازدواج می‌توانند در زندگی انسان‌ها نقش مهمی ایفا کنند.

 * معنای زندگی: شخصیت‌های داستان در جستجوی معنای زندگی هستند و تلاش می‌کنند تا در دنیایی که پر از جنگ و رنج است، معنایی برای زندگی خود پیدا کنند.

جنگ و صلح به عنوان یکی از بزرگترین رمان‌های تاریخ ادبیات شناخته می‌شود و تأثیر زیادی بر نویسندگان و اندیشمندان پس از خود داشته است.