خیال پدر

شب بودوماه واختر و شمع ومن وخیال      خواب از سرم به نغـمه مـرغی پـریده بود

در گـوشه اتـاق فـرو رفــته در ســکوت      رویای عــمر رفـته مــرا پیــش دیـده بـــود

درعالــــم خیال به چــــشم آمــدم پدر        کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود

موی ســـیاه او شده بود اندکی سپید        گویی سپیده از افق شــــــب دمیده بود

یاد آمــدم که در دل شـــــــبها هزار بار       دست نوازشم به سر و رو کشـــیده بود

از خود برون شــدم به تماشای روی او        کی لــذت وصــال بدین حد رسیــده بود

چون محو شد خیال پـــــــدر از نظر مرا        اشکی به روی گونه زردم چــــکیده بود

سهراب سپهری