پنج شنبه 29 فروردین ماه 1392

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام خوبین من که خیلی شدید عصبانی بودم ولی الان بهترم

با دوتا از رفیقام بحثم شد علی زنگ زده میگه مهران گوشیم افتاده تو اب تو بیا سر خیابونمون به مغازه داره که تعمیراتی داره بگو مشکل گوشی من چیه ... عجب انگاری من مثلا وظیفه ای دارم در قبالش , رضا هم زنگ زده میگه اون سی دی بود که دیشب رو ماشین گذاشته بودی شادمهره گفتم خب گفت ازون یه رایت کن برام بیار رحیم هم (دوستش) بغل دستش بود گفت بگو یکی هم واسه من رایت کنه بازم من متعجب موندم که چرا همه کاراشونو به من میسپارن

نمیدونم بقیه چی فک میکنن شاید فک میکنن خودشون ادمن و بقیه ادم نیستن !!! یا شاید فک میکن که خواسته های خودشون خواسته اس خواسته ی ما نا خواستن... من یه تصمیم نمیتونم خودم بگیرم و خودمم اجرا کنم میخوان برن بیرون میگن باید بریم اینجا مام میگیم چشم میخوان برن برینن میگن باید اینجا کارتو بکنی اعصابمو داغون کردن نه از رفیق شانس اوردیم نه از خونواده نه از هیچی ینی من وقتی نیگا به زندگیم میکنم میبینم یه دونه دلخوشی ندارم که من بهش نیگا کنم و خوشحال شم یا اینکه بخوام ازش انرژی بگیرم هیچی نیست نمیدونم مطمئنا هم مشکل از خودمه

از قدیم گفتن خودم کردم که لعنت بر خودم باد ... ای رفیقای ما هرجا خواستن برن و بیان رفتیم دنبالشون ورشون داشتیم اینور اونورشون کردیم حالا تا یه ذره بهشون کج نیگا کنی دماغشونو میکنن پنجاه من یه اس فحش هم میزنن و حق رفاقتو تموم میکنن

رضا اس ام اس داده نخواستم دیگه مرتیکه ی فلان من نمیدونم تعهدی نسبت به اینا دارم که نمیدونم وااای وقتی بهشون فک میکنم دلم میخواد سرمو بکوبم به دیوار

وقت خوش امیدوارم من ناخوش باشم همیشه ولی تموم مردم ایران خوش باشن بخدا حاضرم تا اخر عمر زجر بکشم ولی بقیه خوشحال باشن اینجوری منم انرژی میگیرم از شادیشون ولی همه افسرده شدن و نا امید

وقتتون خوش

ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا

چون شمع به بزم درد افروخت مرا

من گریه و سوز دل نمی‌دانستم

استاد تغافل تو آموخت مرا

خاقـــــــــــــانی